ηαγαπη μεσω της αρρωστιας

Ένας φοιτητής κάθονταν στην καφετέρια της πανεπιστημιούπολης και μελετούσε όταν πρόσεξε δύο ηλικιωμένους άνδρες…
να πλησιάζουν και να κάθονται σε ένα κοντινό του τραπέζι. Τότε ο ένας από τους ηλικιωμένους άρχισε να μιλά για τη σύζυγό του.

Όταν τελείωσε την φράση του, ρώτησε τον άλλο άντρα να του μιλήσει για την δική του γυναίκα. Διαβάστε τη απάντηση του όπως ακριβώς την μετέφερε ο φοιτητής…

Ήμουν 21 χρονών όταν την γνώρισα. Μόλις την είδα να μπαίνει στην αίθουσα το κατάλαβα. Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσω ποια είναι. Σκέφτηκα «αυτή είναι η γυναίκα μου» ! Τα υπόλοιπα όλα είναι ιστορία.

Αυτή η γυναίκα ήταν το κάτι άλλο. Κάθε μέρα, έλειπα για 12 ώρες στη δουλειά και όταν γυρνούσα στο σπίτι υπήρχε πάντα φαγητό στο τραπέζι να με περιμένει. Όταν τα παιδιά έπεφταν για ύπνο, ήμασταν τόσο κουρασμένοι που πηγαίναμε κατευθείαν στο κρεβάτι και κρατιόμασταν αγκαλιασμένοι σφιχτά για λίγη ώρα, πριν κοιμηθούμε.

Ήταν από τις λίγες στιγμές της ημέρας που την ένιωθα τόσο κοντά μου, έστω και για τόσο λίγο. Αυτά τα λίγα λεπτά μου έδιναν τη δύναμη να συνεχίσω να δουλεύω για να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μου. Της έλεγα ότι όσο ήταν αυτή εκεί να τη σφίγγω στην αγκαλιά μου, θα ήμουν για πάντα μια χαρά. Ήταν η βασίλισσα της ζωής μου.

Ήταν αυτή που με βοήθησε να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Ευγενικός με τους ανθρώπους και καλός πατέρας. Μπορείς να ρωτήσεις τα παιδιά μου για αυτό.

Μερικοί άνθρωποι ξέρουν πως να το κάνουν αυτό. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν πως να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Ήρθε κάποια μέρα όμως που αρρώστησε. Στην αρχή δεν ανησύχησα, άλλωστε όλοι κάποτε αρρωσταίνουμε. Αλλά οι γιατροί φαίνονταν να πιστεύουν ότι δεν ήταν κάτι απλό. Έμοιαζαν να ανησυχούν και όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια είχαν δίκιο.

Όταν μας είπαν τα άσχημα νέα, η γυναίκα μου με ρώτησε αν θα ήθελα να παντρευτώ κάποια άλλη όταν πεθάνει. Ανησυχούσε. Δεν ήθελε να μείνω μόνος μου και να στεναχωριέμαι. Αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να με φανταστώ με άλλη. Μου φαίνονταν απίστευτο. Όταν της το είπα, γύρισε, με κοίταξε και μου είπε: «Αφού σε ξέρω καλά. Είσαι το είδος του ανθρώπου που χρειάζεται μια γυναίκα στο πλευρό του. Δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι χαρούμενος μόνος σου».

Το αρνήθηκα, ξανά και ξανά και ξανά…

Μετά από ένα χρόνο που πάλευε με τη αρρώστια της, όλα είχαν αλλάξει στο σπίτι. Δεν υπήρχε πια φαγητό στο τραπέζι όταν γυρνούσα σπίτι από τη δουλειά. Η γυναίκα μου περνούσε τη μέρα της στο κρεβάτι και με περίμενε να επιστρέψω το βράδυ για να την σηκώσω και να την μεταφέρω στο τραπέζι.

Κάθονταν στην καρέκλα και με κοίταζε με εκείνα τα μεγάλα πράσινα μάτια της την ώρα που μαγείρευα κάτι για να φάμε. Μου έδινε οδηγίες χαμογελαστή και με μάλωνε αν έκανα κάτι λάθος, αν έριχνα περισσότερο αλάτι από όσο έπρεπε.

Ήταν οι πιο όμορφες στιγμές της ημέρας μου! Απλά ήμασταν ευτυχισμένοι που μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλο.

Στις πολύ άσχημες ημέρες της, δεν μπορούσε να φάει μόνη της και έπρεπε να την ταΐσω. Δεν το ήθελε, έκλαιγε και ζητούσε συγνώμη.

Την μάλωνα. Αφού το ήξερε, ότι και να γίνει θα είμαι πάντα εκεί δίπλα της. Ήταν ο άνθρωπος μου και ήμουν ο άνθρωπος της. Μέχρι το τέλος.
Τα πράγματα σιγά σιγά όμως χειροτέρεψαν. Έφτασε η μέρα που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μόνη της ενώ έπρεπε να παίρνει τα φάρμακα της κάθε 4 ώρες.

Σταμάτησα από την δουλειά για να μπορώ να είμαι συνέχεια δίπλα της και να την φροντίζω. Όταν την τάιζα, την έβαζα να ξαπλώσει στο κρεβάτι, έπεφτα και εγώ δίπλα της και την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Όπως παλιά. Τότε, αυτή ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας μου.

Υπήρξε μια μακρά σιωπή που κανείς από όλους όσους άκουγαν κρυφά τη διήγηση του άντρα, δεν τόλμησε να διακόψει. Ο ηλικιωμένος με κάποιο τρόπο βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει…
Αλλά πόσα μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο σώμα.

Χρειάστηκαν δυο ολόκληρα χρόνια για να μπορέσει η αρρώστια να λυγίσει την γυναίκα μου. Αλλά τελικά τα κατάφερε.

Το είχα δει να έρχεται. Το ίδιο και εκείνη. Ξέραμε και οι δυο μας ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να επανέλθει αλλά και πάλι. Ήταν σαν τη μια μέρα να την σφίγγω δυνατά στην αγκαλιά μου και την επόμενη να έχει φύγει.

Στην αρχή με σκότωσε αλλά σε λίγο καιρό κατάλαβα ότι είναι καλύτερα εκεί που βρίσκεται τώρα. Δεν χρειάζεται πια να παίρνει αυτά τα τρομακτικά φάρμακα και δεν χρειάζεται πια να τρώει τα άθλια φαγητά μου.

Εκείνη είναι καλύτερα. Εγώ όμως δεν ξέρω τι να κάνω χωρίς αυτή. Για παράδειγμα δεν ξέρω τι να κάνω τα πράγματα της, τα ρούχα της. Δεν μπορώ να τα πετάξω. Δεν θέλω να το κάνω. Όλα τα ρούχα της είναι ακόμα στην ντουλάπα και παντού υπάρχουν οι φωτογραφίες της. Η πλευρά της στο κρεβάτι είναι ακριβώς όπως την άφησε. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ακόμα εδώ. Οι κόρες μου μου λένε να πουλήσω το σπίτι και να πάω σε ένα άλλο, αλλά πέρασα τη ζωή μου σε αυτό το σπίτι μαζί της. Είναι ακόμα το σπίτι μας, τουλάχιστον όσο ζω ακόμη σε αυτό.
Επικράτησε για μερικά λεπτά και πάλι σιωπή.

Ο φοιτητής δεν είχε ακούσει ποτέ κάποιον άνθρωπο να μιλάει για κάποιον άλλον με τόσο απόλυτο σεβασμό και θαυμασμό. Ήταν φανερό ότι πραγματικά αγαπούσε και λάτρευε τη γυναίκα του και αυτό δεν επρόκειτο να αλλάξει τόσο εύκολα.

Ο άλλος ηλικιωμένος έσπασε τη σιωπή: «Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο πρέπει να σου ήταν να την φροντίζεις όλη μέρα. Να δίνεις τα πάντα για αυτή».

Ο φοιτητής ορκίστηκε ότι ήταν η πρώτη φορά που είδε τον ηλικιωμένο με την τραγική ιστορία να χαμογελάει πλατιά:
«Καθόλου δύσκολο. Ήταν προνόμιο μου να μπορώ να μπορώ να την φροντίσω για όσο το έκανα. Ήταν ο άνθρωπος της ζωής μου και θα το έκανα ξανά και ξανά αν χρειαζόταν. Ήταν και θα είναι για πάντα η βασίλισσα μου. Απλά μου λείπει τόσο η αγκαλιά της…»

Καταθλιψη

 

-         Σ'; εσάς την ίδια, κυρία Χ., τι έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος  τις ώρες της μοναξιάς και του πόνου σας, που ο άνδρας σας πέθανε τόσο πρόωρα και τόσο νέος;

-         Με βοήθησε πάρα πολύ ο Γέροντας τις στιγμές εκείνες, που είναι φυσικό να σε πιάνει η κατάθλιψη κι αρχίζουν να σε βασανίζουν τα ερωτηματικά: «Γιατί, Θεέ μου, γιατί τόσο νωρίς;» Ένιωθα τότε μια ακηδία κι ένα βούλιαγμα στο κάθισμα και δεν μπορούσα να σηκωθώ.

Με συμβούλευσε τότε: «Μόλις αισθάνεσαι αυτό το πράγμα, να πετάγεσαι όρθια, και να πηγαίνεις μια βόλτα στο βουνό». Κι όταν τον ρώτησα πώς να έβγαινα έξω άμα ήταν βράδυ, μου απάντησε: «Άμα δεν μπορείς να βγεις, να φέρνεις στο νου σου όλο ωραίες εικόνες, όπως, ας πούμε, εκείνο το πάρκο, που είχατε επισκεφθεί με τον άνδρα σου και τα παιδιά σου, ή εκείνο το ωραίο ηλιοβασίλεμα, που απολαύσατε στη θάλασσα. Θα διώχνεις τους άσχημους λογισμούς και θα λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον άνδρα μου, ελέησε κι εμάς».

Μου εμφύσησε ,ακριβώς, αυτή την πεποίθηση ότι υπάρχει επικοινωνία μεταξύ της ζώσας και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας     

    πηγη: ψηγματα ορθοδοξιας

Η προσευχη

Θέλεις ν’ ακούει παρευθύς ο Θεός την προσευχή σου, αδερφέ; 
Λέγει ο αββάς Ζήνων:
- Σαν σηκώνεις τα χέρια σου στον ουρανό, προσευχήσου πρώτα απ’ όλα, με την καρδιά σου για τους εχθρούς σου και ο Θεός θα σου δώσει γρήγορα ό,τι άλλο του ζητήσεις.                                          
        πηγη: ψηγματα ορθοδοξιας

Μην ξεχνάς!

Μην ξεχνας:
"Θα ερχομαι να σου χτυπαω συχνα την πορτα...
Θα ειμαι ο ζητιανος στην γωνια που συναντας...
Θα ειμαι το "δακρυ" του μικρου που σου απλωσε το χερι..
Θα ειμαι το "γιατι" σε καθε αδεσποτη ψυχουλα..
Θα ειμαι το "παραπονο" στο βλεμμα...

του ορφανου..
Θα ειμαι σε καθε πλασμα στη γη που ζηταει αγαπη.."

ΜΗ ΜΕ ΑΓΝΟΕΙΣ ...ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ ...
ΙΗΣΟΥΣ

Δείτε περισσότερα

   πηγη    gia na sugxwreseis thelei dynamh 

Η πραγματική αγάπη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ....
"Πρόσφατα έχασα τη σύζυγό μου, τη σύντροφο της ζωής μου, με αναπάντεχο και οδυνηρό τρόπο, στην ηλικία των 62 ετών. Όταν έχεις μία σωστή σχέση με το σύντροφό σου και ξαφνικά τον χάσεις, μένεις μόνος, μέσα στο απόλυτο κενό. Είσαι το μισό πορτοκάλι που απελπισμένο γυρνάει στο σύμπαν ψάχνοτας το άλλο του μισό...μα φεύγοντας...δεν το βρίσκει...
Δεν έχω τη δύναμη να αυτοκτονήσω, σκέφτομαι ...και τα παδιά μου, αλλά εύχομαι ολόψυχα να έρθει σύντομα η μέρα που θα βρεθώ δίπλα στην αγαπημένη μου σύζυγο. Τώρα κατάλαβα γιατί όταν χάνει ένα δικό του άνθρωπο ο κόσμος στρέφεται στη θρησκεία. Είναι η μόνη ελπίδα, η μόνη. Δε μπορώ να διανοηθώ ότι δε θα την ξαναδώ ποτέ. Ο λόγος που σας γράφω είναι ο εξής: Παρατηρώ γύρω μου τους νέους, τα παιδιά μου, αλλά και τους μεγαλύτερους. Αρκετοί από αυτούς ζουν ζωές χωρίς νόημα, αναλώσιμες σε περιστασιακές και ανούσιες φιλικές και ερωτικές σχέσεις.
Ξυπνήστε. Η ζωή είναι μικρή και πο

λύτιμη. Και όσοι είχαν την ευλογία, όπως εγώ, να ζήσουν με ένα σύντροφο -βράχο στο πλευρό τους, βρήκαν το μυστικό της ζωής..

Ξυπνήστε πριν να είναι αργά. Μη χαραμίζετε τον εαυτό σας δεξιά και αριστερά. Αφιερωθείτε στον Ανθρωπο που θα ερωτευτείτε και θα εκτιμήσετε και δε θα το μετανιώσετε.
30 χρόνια παντρεμένος, δεν την απάτησα τη γυναίκα μου. Και οι φίλοι κορόιδευαν.
Ομως εγώ νιώθω ΓΕΜΑΤΟΣ, καταλαβαίνετε; Νιώθω ΓΕΜΑΤΟΣ που συνάντησα αυτή τη Γυναίκα.
Σήμερα συμπληρώνουν 50 μέρες χωρίς εκείνη. Χωρίς να προλάβω να την αποχαιρετήσω....
Άνθρωποι, όταν κοιτάζετε το σύντροφό σας, να σκέφτεστε πάντα ότι ίσως είναι η τελευταία φορά που τον βλέπετε. Γιατί όταν γίνει το Κακό, που εύχομαι σε κανέναν να μην τύχει, θα είναι αργά.
Θα συνεχίσετε τη ζωή σας πλημμυρισμένοι από τις τύψεις για όσα δεν προλάβατε να του πείτε και να κάνετε μαζί.
Δείξτε την αγάπη σας, μη φοβάστε. Μπορεί να μην έχετε άλλες ευκαιρίες.
Αισθάνομαι μέσα στην ατυχία μου τυχερός που τη Γυναίκα Μου την είχα ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ.
Και της το έδειχνα κάθε μέρα. Θέλω να πιστεύω ότι μέσα από τα χέρια μου έφυγε μια ευτυχισμένη γυναίκα.
Γι' αυτό εσείς οι νεότεροι, μη σπαταλάτε το χρόνο σας.
Δεν είμαστε αθάνατοι...

"Αντίο Αγαπημένη Σύντροφε και Μητέρα των Παιδιών μου" !!!!

 

πηγη:

Για να συγχωρεις θελει δυναμη... Για να αγαπας θελει ΚΑΡΔΙΑ....

10 διασημότερες ιστορίες αγάπης!!

1) Ρωμαίος και Ιουλιέτα
Πιθανότατα το πιο διάσημο ζευγάρι ερωτευμένων! Το δίδυμο που έγινε συνώνυμο της αγάπης. Μια τραγωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.

2) Κλεοπάτρα και Μάρκος Αντώνιος
Η αληθινή ιστορία του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας είναι μια από τις πιο συγκινητικές ιστορίες όλων των εποχών. Η ιστορία αυτών των δύο ιστορικών προσώπων αργότερα τραγικοποιήθηκε από τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ και παίζεται ακόμα σε θέατρα σε όλο τον κόσμο.

3) Λάνσελοτ και Γκουήνεβηρ
Η τραγική ιστορία αγάπης μέσα από τον θρύλο του Αρθούρου. Ο ιππότης που αγάπησε την γυναίκα του βασιλιά του.

4) Τριστάνος και Ισόλδη
Μία μεσαιωνική αγάπη, από την εποχή του βασιλιά Αρθούρου.

5) Πάρης και Ελένη
Από την Ομήρου Iλιάδα, η ιστορία της Ελένης της Τροίας και του Δούρειου Ίππου. Ένας ελληνικός ηρωικός μύθος, που συνδιάζει γεγονότα με φαντασία. Η Ελένη της Τροίας θεωρείται μία από τις ομορφότερες γυναίκες της λογοτεχνίας.

6) Ορφέας και Ευριδίκη
Μια αρχαία ελληνική ιστορία απεγνωσμένης αγάπης. Ο Ορφέας ερωτεύθηκε βαθιά και παντρέυτηκε την Ευριδίκη, μια πανέμορφh νύμφη.

7) Ναπολέων και Ιωσηφίνα
Ένας γάμος που αρχικά έγινε για συμφέροντα. Η Ιωσηφίνα ήταν μεγαλύτερη και πλουσιότερη. Όπως ο καιρός περνούσε, Ο Ναπολέων την αγάπησε σφόδρα, όπως και εκείνη αντίστοιχα..

8) Οδυσσέας και Πηνελόπη
Λίγα ζευγάρια κατανoούν την αυτοθυσία. Μετά από 20 χρόνια αναμονής για να ξαναβρεθούν. Ξεκινά ο Τρωικός πόλεμος και ο Οδυσσέας λίγο μετά τον γάμο του με την Πηνελόπη αναγκάζεται να φύγει. Αν και εκείνη έχει λίγες ελπίδες ότι θα τον ξαναδεί, περιμένει. Η συνέχεια γνωστή σε όλους μας.

9) Πάολο και Φραντζέσκα
Έγιναν γνωστοί από το αριστούργημα του Δάντη "Θεία Κωμωδία". Είναι αληθινή ιστορία: Η Φραντζέσκα είναι παντρεμένη με τον Μαλατέστα, ένα απαίσιο άνθρωπο, ο οποίος έχει αδερφό τον Πάολο. Η αγάπη μεταξύ τους μεγαλώνει όταν διαβάζουν παρέα ένα βιβλίο για τον Λάνσελοτ και την Γκουήνεβηρ. Όταν ο Μαλατέστα το ανακαλύπτει, τους σκοτώνει..

10) Σκάρλετ Ο'Χάρα και Ρετ Μπατλερ
"Όσα παίρνει ο άνεμος" Η αγάπη και το μίσος μεταξύ των δυο. Η ελπίδα κρατάει για πάντα όταν η ιστορία τελειώνει με την Σκάρλετ να λέει "αύριο είναι μια νέα ημέρα".

πηγη: kryfto.gr

Το άλλο μάτι

Το άλλο μάτι - Συγκινητική Ιστορία



Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι… Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες-ώρες την μισούσε.
Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν
ότι είναι παιδί μιας μητέρας με… ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως
τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…

Μα από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.

Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένος. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;…
αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!..
Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε…
«Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί
της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές… και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει…
Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;…»

Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.



Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να
τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια:
«Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους…

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν
στην πόλη πού γεννήθηκε… Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι
που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια… Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει
γι’ αυτόν:

«Αγαπημένε μου γιέ, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ
χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις.
Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις… όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι
σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου
βοήθεια, με το δικό μου μάτι… Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου».
Η μητέρα σου.